Η όπερα ταιριάζει στην Επίδαυρο
(της Ιωάννας Κλεφτογιάννη, Ελευθεροτυπία, 16/7/2007)
Να «ανοίξει» ή όχι η Επίδαυρος -ο «νόμιμος» χώρος αναβίωσης του αρχαίου δράματος- στον φυσικό «απόγονό» του, την όπερα; Να «ανοίξει» σε μια προσπάθεια αποφόρτισης του χώρου από το ειδικό βάρος της αρχαιότητας, αλλά και σε μια ευρύτερη απόπειρα «απενοχοποίησης» των σκηνικών ειδών; Να διευρύνει το αρχαίο αργολικό θέατρο την γκάμα του ως μέρος ενός συνολικότερου πειράματος, στο οποίο φέτος εντάσσεται ο Μπέκετ («Ευτυχισμένες μέρες») και ο Ρακίνας («Ανδρομάχη»);
Για «ιστορικό γεγονός» μιλούσαν μετά την παράσταση της «Μήδειας» του Κερουμπίνι, το Σάββατο, αρκετοί από τους θεατές -, ανάμεσά τους ήταν ο Γιώργος Βουλγαράκης, ο Γιώργος Λούκος, ο Χρήστος Λαμπράκης, ο Αγγελος Δεληβορριάς κ.ά. Επειτα από χρόνια παρουσιαζόταν ξανά στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου μια όπερα, δίνοντας εμπράκτως την ιδανική ίσως απάντηση στο ερώτημα για την καταλληλότητα του συγκεκριμένου είδους στον «βεβαρημένο» ιδεολογικά χώρο.
Ελάχιστοι, βεβαίως, από τους 7.000 θεατές του Σαββάτου, που περιθωριοποίησαν αυτοστιγμεί τη φωνή που έκραξε «Αίσχος, Καρυτινέ!», χειροκροτώντας με ενθουσιασμό τον μαέστρο και την ορχήστρα «Cappela Coloniensis», είχαν δει την «ιστορική» «Μήδεια» του '61 με τη Μαρία Κάλλας. Σαράντα έξι όμως χρόνια μετά, στη λιτή, ουσιαστική παράσταση του ίδιου έργου στον ίδιο τόπο απ' τον «μετρ» Γιάννη Κόκκο, με Μήδεια την Αννα-Κατερίνα Αντονάτσι, διαπίστωναν ότι η όπερα είναι είδος που μπορεί και, υπό όρους, θα 'πρεπε να έχει μια θέση στο πρόγραμμα των Επιδαυρίων.
«Με συγκινεί βαθύτατα το γεγονός ότι παρουσιάζεται μια όπερα στην Επίδαυρο», αποκάλυπτε λίγα λεπτά μετά την παράσταση ο Σπύρος Σακκάς. «Είναι εξαιρετικά σημαντικό να χρησιμοποιείται το θέατρο της Επιδαύρου για την ποιητική δράση. Ο ίδιος ο χώρος το επιτρέπει. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχουν προβλήματα ακουστικής σε σχέση με τη μεγάλη ορχήστρα. Είναι φανερό ότι η φωνή είναι το κύριο μέγεθος της Επιδαύρου. Κάπου είχα την αίσθηση ότι διαλύεται η αρμονία μεταξύ φωνής και ορχήστρας. Μου έλειψε, δηλαδή, η σχέση φωνής και ορχήστρας. Η θέση της ορχήστρας πίσω από τους μονωδούς λειτουργούσε παράξενα. Σε πλήρη αντίστιξη, η ορχήστρα λειτουργούσε υπέροχα με τη χορωδία, που βρισκόταν πίσω και επάνω της. Ενιωσα, δηλαδή, μια απομόνωση της ορχήστρας, προκειμένου να φαίνεται περισσότερο η φωνή. Είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να μελετηθεί. Βέβαια, αν βάλεις ηχεία και μικρόφωνα, αλλάζουνε τα δεδομένα» (πλήρες κείμενο>>>).
Για «ιστορικό γεγονός» μιλούσαν μετά την παράσταση της «Μήδειας» του Κερουμπίνι, το Σάββατο, αρκετοί από τους θεατές -, ανάμεσά τους ήταν ο Γιώργος Βουλγαράκης, ο Γιώργος Λούκος, ο Χρήστος Λαμπράκης, ο Αγγελος Δεληβορριάς κ.ά. Επειτα από χρόνια παρουσιαζόταν ξανά στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου μια όπερα, δίνοντας εμπράκτως την ιδανική ίσως απάντηση στο ερώτημα για την καταλληλότητα του συγκεκριμένου είδους στον «βεβαρημένο» ιδεολογικά χώρο.Ελάχιστοι, βεβαίως, από τους 7.000 θεατές του Σαββάτου, που περιθωριοποίησαν αυτοστιγμεί τη φωνή που έκραξε «Αίσχος, Καρυτινέ!», χειροκροτώντας με ενθουσιασμό τον μαέστρο και την ορχήστρα «Cappela Coloniensis», είχαν δει την «ιστορική» «Μήδεια» του '61 με τη Μαρία Κάλλας. Σαράντα έξι όμως χρόνια μετά, στη λιτή, ουσιαστική παράσταση του ίδιου έργου στον ίδιο τόπο απ' τον «μετρ» Γιάννη Κόκκο, με Μήδεια την Αννα-Κατερίνα Αντονάτσι, διαπίστωναν ότι η όπερα είναι είδος που μπορεί και, υπό όρους, θα 'πρεπε να έχει μια θέση στο πρόγραμμα των Επιδαυρίων.
«Με συγκινεί βαθύτατα το γεγονός ότι παρουσιάζεται μια όπερα στην Επίδαυρο», αποκάλυπτε λίγα λεπτά μετά την παράσταση ο Σπύρος Σακκάς. «Είναι εξαιρετικά σημαντικό να χρησιμοποιείται το θέατρο της Επιδαύρου για την ποιητική δράση. Ο ίδιος ο χώρος το επιτρέπει. Ωστόσο, πάντα θα υπάρχουν προβλήματα ακουστικής σε σχέση με τη μεγάλη ορχήστρα. Είναι φανερό ότι η φωνή είναι το κύριο μέγεθος της Επιδαύρου. Κάπου είχα την αίσθηση ότι διαλύεται η αρμονία μεταξύ φωνής και ορχήστρας. Μου έλειψε, δηλαδή, η σχέση φωνής και ορχήστρας. Η θέση της ορχήστρας πίσω από τους μονωδούς λειτουργούσε παράξενα. Σε πλήρη αντίστιξη, η ορχήστρα λειτουργούσε υπέροχα με τη χορωδία, που βρισκόταν πίσω και επάνω της. Ενιωσα, δηλαδή, μια απομόνωση της ορχήστρας, προκειμένου να φαίνεται περισσότερο η φωνή. Είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να μελετηθεί. Βέβαια, αν βάλεις ηχεία και μικρόφωνα, αλλάζουνε τα δεδομένα» (πλήρες κείμενο>>>).
1 comment:
Το μπλογκ σου ειναι φανταστικο.
Σε εβαλα στα λινκ μου.
Καταπληκτικο.
Μπραβο σου.
Post a Comment