(ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΒΩΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/01/2008)
Ενα καινούργιο, ελκυστικό ενδεχόμενο φώτισε η θαυμάσια συναυλία με έργα μπαρόκ και κλασικισμού που έδωσε περιορισμένο κλιμάκιο της ΚΟΑ στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς υπό τον Γιώργο Πέτρου (15/12/07). Οι πιο ψαγμένοι φιλόμουσοι ασφαλώς θα αναγνώρισαν το ενημερωμένο στίγμα ιστορικής ερμηνευτικής που κατόρθωσε ο τελευταίος να προσδώσει στις εκτελέσεις.
Ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου
Η συναυλία ξεκίνησε με το Κοντσέρτο Γκρόσο έργο 3, αρ. 4 του Χαίντελ. Ο Πέτρου διηύθυνε με σβέλτες, κοφτές κινήσεις και χορευτικό παλμό επιλέγοντας εύπλαστες αλλ' ανυποχώρητα γοργές ταχύτητες, που με προσπάθεια ακολούθησαν οι μουσικοί. Τόνισε στο έπακρο αντιθέσεις δυναμικής και χώρισε αριστοτεχνικά το σύνολο σε ημιχόρια, τα οποία εν συνεχεία έθεσε σε έντονο διάλογο. Ακολούθησε το Κοντσέρτο για όμποε και έγχορδα RV447 του Βιβάλντι. Ο ήχος του σολίστα Γιάννη Οικονόμου πρόβαλε αδιαφοροποίητα ομοιογενής σε ένταση και χροιά. Με εξαίρεση κάποια αμελητέα ολισθήματα στις γρήγορες κλίμακες, το παίξιμό του ήταν στρωτό, σαφές, αβίαστα κινητικό, συμβατικά λυρικό στο αργό μέρος, αν και δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Το μέγιστο ξάφνιασμα έφερε η Συμφωνία αρ.104, «Του Λονδίνου» του Χάυδν. Κρατώντας το ολιγομελές σύνολο σε απόλυτη εγρήγορση, ο Πέτρου άντλησε από αυτό μια ερμηνεία εκπληκτικής μουσικότητας, με απίστευτο πλούτο λεπτομέρειας και διεγερτικά ανεβασμένο επίπεδο ενέργειας που μέχρι χθες δύσκολα θα συσχετίζαμε με μουσικούς της ΚΟΑ! Αντιμετώπισε χωριστά κάθε συστατικό της συμβατικής γραφής του συνθέτη (αντίστιξη, ενορχήστρωση, χροιά, ρυθμό, μελωδία) και το ανέπτυξε αυτόνομα θέτοντάς το σε κινητικό διάλογο προς τα υπόλοιπα. Παιγνιώδεις αντιθέσεις δυναμικής, ακραία σχήματα επιτάχυνσης/επιβράδυνσης, απροσδόκητοι ηχοχρωματικοί φωτισμοί, κομψά χορευτικές εμφάσεις στον ρυθμό και αιχμηρή άρθρωση ενεφύσησαν περισσό ενδιαφέρον στην παρτιτούρα.
Αν, όμως, ΚΟΑ και Πέτρου κάνουν μαζί πραγματικά συναρπαστικό Χάυδν, άμεσα συνάγεται πόσο καλός θα είναι ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν τους. Ως άσκηση και μόνον ολοκληρώνουμε τον συλλογισμό με προτάσεις αυταπόδεικτα συμφέρουσες για όλους (ορχήστρα, φιλόμουσους, ΥΠ.ΠΟ.): ας ανατεθεί λοιπόν στον Πέτρου ένας κύκλος συναυλιών με ρεπερτόριο από το μπαρόκ έως και τον κλασικισμό. Πού θα μπορούσε να φιλοξενηθεί αυτός; Στην ευρύχωρη αίθουσα συναυλιών στο υπόγειο του Ωδείου Αθηνών. Κύριε Λιάπη, ιδού ιδανική ευκαιρία να αποκαταστήσετε, έστω ετεροχρονισμένα, τη χαμένη τιμή του ΥΠ.ΠΟ. καλύπτοντας την από δεκαετιών εκκρεμούσα υποχρέωσή του να ολοκληρώσει το περιβόητο γιαπί και -γιατί όχι; να πιστωθείτε μια λαμπρή τελετή ουσιαστικών εγκαινίων! Μπορεί ως επένδυση να μη φαίνεται τόσο όσο ο επιφανειακός «περιβάλλων χώρος του Βυζαντινού Μουσείου», που με σπουδή ολοκληρώνεται αυτές τις μέρες, όμως θα αποδώσει σαφώς... βαθύτερα!
Ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου
Η συναυλία ξεκίνησε με το Κοντσέρτο Γκρόσο έργο 3, αρ. 4 του Χαίντελ. Ο Πέτρου διηύθυνε με σβέλτες, κοφτές κινήσεις και χορευτικό παλμό επιλέγοντας εύπλαστες αλλ' ανυποχώρητα γοργές ταχύτητες, που με προσπάθεια ακολούθησαν οι μουσικοί. Τόνισε στο έπακρο αντιθέσεις δυναμικής και χώρισε αριστοτεχνικά το σύνολο σε ημιχόρια, τα οποία εν συνεχεία έθεσε σε έντονο διάλογο. Ακολούθησε το Κοντσέρτο για όμποε και έγχορδα RV447 του Βιβάλντι. Ο ήχος του σολίστα Γιάννη Οικονόμου πρόβαλε αδιαφοροποίητα ομοιογενής σε ένταση και χροιά. Με εξαίρεση κάποια αμελητέα ολισθήματα στις γρήγορες κλίμακες, το παίξιμό του ήταν στρωτό, σαφές, αβίαστα κινητικό, συμβατικά λυρικό στο αργό μέρος, αν και δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Το μέγιστο ξάφνιασμα έφερε η Συμφωνία αρ.104, «Του Λονδίνου» του Χάυδν. Κρατώντας το ολιγομελές σύνολο σε απόλυτη εγρήγορση, ο Πέτρου άντλησε από αυτό μια ερμηνεία εκπληκτικής μουσικότητας, με απίστευτο πλούτο λεπτομέρειας και διεγερτικά ανεβασμένο επίπεδο ενέργειας που μέχρι χθες δύσκολα θα συσχετίζαμε με μουσικούς της ΚΟΑ! Αντιμετώπισε χωριστά κάθε συστατικό της συμβατικής γραφής του συνθέτη (αντίστιξη, ενορχήστρωση, χροιά, ρυθμό, μελωδία) και το ανέπτυξε αυτόνομα θέτοντάς το σε κινητικό διάλογο προς τα υπόλοιπα. Παιγνιώδεις αντιθέσεις δυναμικής, ακραία σχήματα επιτάχυνσης/επιβράδυνσης, απροσδόκητοι ηχοχρωματικοί φωτισμοί, κομψά χορευτικές εμφάσεις στον ρυθμό και αιχμηρή άρθρωση ενεφύσησαν περισσό ενδιαφέρον στην παρτιτούρα.
Αν, όμως, ΚΟΑ και Πέτρου κάνουν μαζί πραγματικά συναρπαστικό Χάυδν, άμεσα συνάγεται πόσο καλός θα είναι ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν τους. Ως άσκηση και μόνον ολοκληρώνουμε τον συλλογισμό με προτάσεις αυταπόδεικτα συμφέρουσες για όλους (ορχήστρα, φιλόμουσους, ΥΠ.ΠΟ.): ας ανατεθεί λοιπόν στον Πέτρου ένας κύκλος συναυλιών με ρεπερτόριο από το μπαρόκ έως και τον κλασικισμό. Πού θα μπορούσε να φιλοξενηθεί αυτός; Στην ευρύχωρη αίθουσα συναυλιών στο υπόγειο του Ωδείου Αθηνών. Κύριε Λιάπη, ιδού ιδανική ευκαιρία να αποκαταστήσετε, έστω ετεροχρονισμένα, τη χαμένη τιμή του ΥΠ.ΠΟ. καλύπτοντας την από δεκαετιών εκκρεμούσα υποχρέωσή του να ολοκληρώσει το περιβόητο γιαπί και -γιατί όχι; να πιστωθείτε μια λαμπρή τελετή ουσιαστικών εγκαινίων! Μπορεί ως επένδυση να μη φαίνεται τόσο όσο ο επιφανειακός «περιβάλλων χώρος του Βυζαντινού Μουσείου», που με σπουδή ολοκληρώνεται αυτές τις μέρες, όμως θα αποδώσει σαφώς... βαθύτερα!
No comments:
Post a Comment